Trauma en Adverse Childhood Experiences, ofwel ACE’s

Vroege ervaringen in je jeugd leggen de basis voor hoe je je als volwassene gedraagt.

Een trauma is niet de gebeurtenis die plaatsvond. Die gebeurtenis is de aanleiding. Het echte trauma is de ontwrichting van jouw autonome zenuwstelsel, jouw automatische piloot. Deze kan niet meer gebruik maken van het volledige potentieel dat het ter beschikking zou hebben gehad als alles goed was geweest. Als er was tegemoet gekomen aan jouw natuurlijke verwachting en behoeften: onvoorwaardelijke liefde, veiligheid, verbondenheid, waardering en zelfexpressie.

Ieder mens gedraagt zich op een manier zoals hij/zij dat van jongs af aan geleerd heeft. Die spontane reactie wordt in gang gezet buiten je wil om, het gebeurt onbewust. De vorming van deze automatische piloot, het aanleren van overlevingsstrategieën, start al heel vroeg, pre-verbaal.

Doel van de behandeling is dat jij de regie weer terugkrijgt over je leven. Daarvoor is het nodig dat jij jouw automatische piloot leert begrijpen en dat je in staat bent ermee samen te werken in plaats van ertegen te vechten.

Eén van de veel voorkomende overlevingsstrategieën is het wegstoppen van gevoelens. Het weer terug zicht krijgen op je automatische piloot is mogelijk door het contact met je lichaam te herstellen. Lichaamssignalen zijn de wegwijzers bij uitstek. Hun doel is juist jou te laten weten waar de schoen wringt en hoe herstel mogelijk is. Herwaardering en het (opnieuw) leren verstaan van emoties en andere lichaamssignalen is nodig om er gebruik van te kunnen maken.

Ik hanteer een holistische bio-psychosociale visie en werk met lichaams- en ervaringsgerichte werkvormen zoals Polyvagaal theorie, Internal Family Systems (IFS), EMDR, focusing, meditatie, muziektherapie.

#Levenskunst #Polyvagaal theorie #IFS #EMDR #Psycholoog #Trauma #Stephen Porges #Gabor Maté #Bessel van der Kolk #Adverse Childhood Experiences (#ACE’s)

Als een kind zich geborgen en veilig voelt en gezonde “voeding” krijgt dan groeit hij lichamelijk en geestelijk. Dat gaat dan vanzelf. Zo’n mens wordt dan wie hij in wezen is. Dat is jammer genoeg niet altijd hoe het in een mensenleven gaat.

Frustratie en tegenslag horen onlosmakelijk bij het leven. Zeker! Daardoor  leer je jezelf staande te houden. Maar als je wordt blootgesteld aan ervaringen die trauma’s veroorzaken dan is je basisveiligheid in het geding en dat raakt iets wezenlijks. Bijvoorbeeld als de mensen die jou zouden moeten steunen het lieten afweten en jij voor hen ging zorgen.

Bij wie kon jíj terecht en voelde jij je geborgen en veilig? Wie heeft jouw gezien en gehoord toen je bang was? Gabor Maté zegt dat geen steun kunnen vinden na een nare ervaring traumatischer is dan de gebeurtenis zelf. Ik denk dat hij gelijk heeft.